Koń huculski

• Kształt głowy – podłużny.
• Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
• Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
• Tułów jest krótki i zwarty.
• Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
• Zad jest zwykle ścięty.
• Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
• Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.

Historia / pochodzenie :

Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat zamieszkanej przez górali huculskich Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.

Podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy – sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.

Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.




Ogólne:

Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn.

Często pojawia się pręga grzbietowa i zebra (pręgowanie) na kończynach.

Hucuły ze względu na wzrost należą do klasy pony. Jednak błędem jest myślenie o nich jako o małych, słabych, wyłącznie domowych koniach. Są wyjątkowo silne. W okresach wojennych zasłużyły się nosząc ekwipunki ważące do 120kg po górskich ścieżkach. Są łagodnie usposobione i bardzo szybko się uczą. Od momentu rozpoczęcia nauki (pierwszego lonżowania) do pierwszego wyjazdu w teren (w towarzystwie jeźdźca na drugim doświadczonym koniu) mija od tygodnia do dwóch. Czasem zdarza się, że koń po pierwszym osiodłaniu jest gotów na wyjazd w teren.

Kolejnym walorem tych koni jest ich wszechstronne zastosowanie. Sprawdzają się zarówno pod siodłem, w zaprzęgu, w roli, jak i w hipoterapii. Skaczą do 140cm i są niezastąpione na górskich szlakach. Są przy tym spokojne i cierpliwe.